[b]The last 3 weeks <3[/b]
Door: Jenniek
Blijf op de hoogte en volg Jenniek
06 September 2014 | Zuid-Afrika, Port Alfred
[b]27 juni; een reis van korte duur[/b]
Op de planning stond om rond een uur of 11 weg te gaan, ver van te voren begonnen met afscheid nemen van onze lieve vrienden & vriendinnen. Plannen is niet ons sterkste ding; Tegen een uur of 2 na tranen en knuffels gingen we dan Lynssey, Els and me, in onze bolide richting Durban! Een iets meer dan 1000 km ritje! Elsje was een beetje moe en heeft op de achterbank lekker gelegen. Aan één stuk door heb ik gereden met gezelschap Lynssey naast me. Tegen een uur of half 1 hadden we verwacht aan te komen. Ik liet weten aan onze vrienden waar we waren met rijden maar kreeg allemaal bezorgde berichten binnen op m’n telefoon. We kwamen aan in Durban; wauw wat een stad mega groot met de Kaapstad feeling. De kroegjes lachten me toe en m’n lichaam verlangde naar een lekkere alcoholische versnapering. Toen we aankwamen kregen we een telefoontje, de grond zakte onder onze voeten weg. Ons afscheid van Jurriën van eerder die dag was een definitief afscheid geworden. Tijdens zijn feestje op zijn verjaardag is hij overleden. Geen haar op m’n hoofd die er dacht om nog op vakantie te gaan. Na een paar uur slapen zijn we dan ook meteen weer terug gereden naar Port Alfred.
De sfeer was om te snijden, erg verdrietig en iedereen leefde met elkaar mee. We hebben een mooie afscheidsdienst gehad. Lieve Jur, we missen je, de vrolijke spontane jongen die altijd voor iedereen klaar stond. Onze potjes pool ’s avonds, gezellig samen thee drinken, stapavondjes, samen altijd onze boodschappen doen waarop jij op de terugweg altijd een drankje wilde doen bij Links op de helft van de zware bult, of wanneer als ik meerdere tassen vol had we gingen lopen en wanneer jij meerdere tassen had we altijd een taxi namen. Jur dit was veelte vroeg en had nooit mogen gebeuren. Kus voor jou.
[b]We zien wel waar we uitkomen[/b]
Nadat heel veel mensen naar huis gingen, zijn Els en ik weer gaan reizen. Met als motto “we zien wel waar we komen”. Nadat we weer met de neus op de feiten waren gedrukt ‘het leven is te kort’ wilden we dolgraag onze no`1 van onze bucketlijst gaan uitvoeren. Zonder plan reden we naar Plettenbergbay. Op bestemming hoorden we dat het vliegtuigje tot maandag weg was voor onderhoud. We hebben toen wel overnacht in Plett en zijn heerlijk uiteten geweest bij Italiaans restaurant Enrico’s. We zijn verder gereden naar Mosselbay, om daar te gaan skydiven. Daar zaten we dan; met de minuut werden we zenuwachtiger “althans IK”. Els is een echte waaghals en nergens bang voor. Ik haat hoogtes, heb het al moeilijk als ik op verdieping 3 van een flat sta maar probeer toch altijd m’n grenzen te verleggen. We zorgden in ieder geval dat we lekker hadden gegeten mocht het onze laatste maaltijd zijn; “spekjes & doritos chips”. Na 4 uur zenuwen mochten we eindelijk het vliegtuig in.
Na bungeejumpen vanaf de hoogste brug zou je toch wel verwachten dat dit gesneden koek was. Bij deze kan ik je vertellen dat dit absoluut nog veel ENGER is! Nouja het springen niet maar het vliegtuigje. Een klein barrel dat nog net niet uit elkaar valt, bestuurd door een net afgestudeerd jonge piloot “wel een lekkerding trouwens”, geluid als een straaljager en ondertussen was de deur open en hing mijn been dus half buiten. Erg fijn na 20 minuten, wat een eeuw leek te duren kwamen we eindelijk boven en mocht ik eindelijk uit dat verschrikkelijke ding. Daar sprong ik dan, uit een facking vliegtuig op 3 kilometer hoogte. Je draait eerst nog wat rondjes en dan knal je knoerhard naar beneden. De vrije val is een kwestie van een halve minuut en dan gaat je parachute al bijna open. Dit was echt so gaaf! Tot dat je parachute open gaat, dat is saai dan wordt het als paragliden.
[b]Enige discussie leidt tot compromissen[/b]
Mijn doel was uiteindelijk weer in Kaapstad uit te komen. De stad waar echt alles mooi is en het nachtleven nooit stopt! Beide waren we er al 2 keer geweest. Daarom wou Els niet meer, maar waarom zou je niet gaan als je der nog maar 500 km van af bent? Na enige discussie er uit gekomen dat we eerst naar Cape Agulhas gingen de plek waar de Indiaanse- en Atlantische oceaan samen komen. Wat een prachtplek, daarna zijn we verder gereden over echt de mooiste kustroute ter wereld, wat een schoonheid is SA toch. In Hermanus zijn we nog walvissen wezen kijken daarna zijn we verder gereden naar Kaapstad. In de keiharde regen met plassen op de weg wat ik nog nooit heb gezien reden we ons mooie verregende stadje in. Het was koud, heel koud echt winter en het hoosde als een malle. Terwijl we er anderhalve maand geleden nog in ons jurkje uitgingen en hoe minder kleding hoe beter omdat het bloedje heet was, moesten we nu met onze winterkleding aan op stap. Na weer een gezellige avond zijn we de volgende ochtend “brak maar sportief” Lion’s head op geklommen en dat wel in de regen… Onze conditie liet ons het eerste stuk een klein beetje in de steek maar daarna hadden we helemaal onze roots gevonden en klommen we als 2 echte bergbeklimmers naar de top. Wat een uitzicht mensen, 360 graden view over de mooiste stad ter wereld! Daarna zijn we nog naar Bo-kaap geweest hebben we voetbal gekeken in een kroeg vol negers en zijn we daarna weer op stap geweest.
[b]Time to discover the capital[/b]
Na een fantastische nachtrust, maar wel een avondje met weinig alcohol (ook wij hielden ons keurig aan ramadan) stapten we in onze bolide richting Pretoria. Pretoria is de hoofdstad van Zuid-Afrika. We zouden gaan overnachten na de eerste 1000 km in Bloemfontein; toch besloten om in één stuk door te rijden naar Pretoria. Na 1500 km, iets van 13/14 uur in de auto te hebben gezeten en 10 keer tol te hebben betaald, kwamen we aan in Pretoria. Nu nog een hostel zoeken, gelukkig werkten onze crack telefoons weer fantastisch mee en waren ze beide katsie leeg. Waardoor we daar nog meer dan een uur hebben lopen zoeken. Pretoria is echt heel lelijk en scheer. We hadden dan de volgende dag helemaal geen zin om deze lelijke stad te gaan ontdekken en zijn verder gereden naar Nelspruit. Waar we een goede nachtrust hebben gehad om de volgende dag het Krüger park in te gaan. We zijn 2 dagen in Krüger geweest. Ik denk dat je beleving anders is als je nog nooit in een wildpark bent geweest. Eens per uur kwamen we een dier tegen. Terwijl als je naar een kleiner park gaat, je sowieso alle dieren bijna altijd tegenkomt. Maar het was wel mooi. De laatste dag hadden we ons iets vergist in afstand. GUYS het Krüger is bijna net zo groot als Nederland. Waardoor we in het donker moesten rijden en we er eigenlijk niet uit mochten. Gelukkig was deze Afrikaan ook voor Nederland in het WK en waren wij twee arme onschuldige meisjes dus mochten we er alsnog uit zonder boete. We moesten terug over een weg waar niemand vrolijk van wordt. Door de townships heen, slecht verlicht en overstekende nijlpaarden, mensen en koeien. Els reed en was gelukkig zo scherp dat toen er een ongeluk voor ons gebeurde ze meteen remde. Een dikke auto voor ons was tegen een koe aan geknald, airbags alles waren eruit gekomen. Geen moment heb ik nagedacht, ben ik uit de auto gesprongen om de mensen te helpen. De koe leefde nog aan de zijkant van de weg en de mensen van wie de koe waren, waren alleen bezorgd om de koe. Wat voor hen een heel kapitaal is. Na de schrik zijn we verder gereden en kwamen we ergens in de middle of nowhere, we sliepen in hans en grietje huisjes echt heel leuk.
De volgende dag hebben we de panorama route gereden. Heb ik nog een boete gekregen maar uiteindelijk waren we met 7 euro klaar in plaats van 70. Corruptie bevalt me wel trouwens, helemaal als meisje zijnde kan je alles voor elkaar krijgen. De panorama route was wel mooi maar niet heel bijzonder. Daarna zijn we verder gereden naar Musina (grens Zimbabwe). We hadden trouwens een nieuw doel “Luxe is alles”. Geen skere hostels meer, niet armoedig slapen maar gewoon; hoe luxer hoe beter! We hebben geslapen in een lodge, super luxe, heerlijk gegeten en lekker in bad na zoveel maanden. De opvolgende dag gingen we naar Zimbabwe. Althans dat dachten we, na een uur te hebben gestaan in de rij, kreeg ik een raar gevoel in mijn buik. Als ik dat heb weet ik dat ik iets niet moet doen, doe ik het toch dan gaat er iets fout. Ik mocht Zimbabwe achteraf wel in, maar wegens mijn illegaliteit kwam ik Zuid-Afrika niet meer in. Dat was een leuk ritje naar Zimbabwe, wat trouwens sowieso niet een pretje was. Er stonden overal bordjes langs de weg; niet uitstappen, geen ramen open, hoog crimineel gebied. We zijn dus maar de grens over gegaan en meteen weer terug gereden richting Sun City. Een paradijs waar we ons 2 dagen hebben vermaakt. Een soort van Disneyland, maar dan in het klein. Hier hebben we lekker gezond en aan het zwembad gelegen. We hebben gegeten in de luxte lodge die we ooit hadden gezien. Echt wauw. Daarna zijn we naar Johannesburg gegaan.
[b]Aan alles komt een einde[/b]
We zijn naar Soweto geweest. De grootste township van Zuid-Afrika. Waar ons streng werd afgeraden om zonder gids op pad gedaan. Niks van aantrekken uiteraard en gewoon met z’n tweeën op pad. Waar we in het huis van Nelson Mandela zijn geweest, waar we de mooie towers hebben gezien, het echte leven, waar we het beeld hebben gezien waar zoveel jonge mensen om het leven zijn gekomen tijdens de apartheid. Wat een ervaring. In Johannesburg nog een gezellig laatste avondje, in de kroeg en daarna moest ik afscheid nemen van m’n lieve Els. Kind ik heb zoveel met je gelachen, zoveel met je meegemaakt dit vergeten we nooit meer. Onze autotripjes, de één nog gekker dan de ander, bijna nooit ruzie en na alles wat we hebben meegemaakt een vriendin voor het leven! Ik moest alleen terugrijden naar Port Elizabeth, 1100 kilometer, het begin alleen maar snelweg dus prima. In Zuid-Afrika geven ze van te voren aan wanneer er een flitspaal komt dus je kunt heerlijk doorscheuren. Tot de laatste 3 uur ging alles prima. Toen kwam ik op een weg, pikkedonker, waar ik 1 keer in het half uur een andere auto tegen kwam. Waar er veelte veel dieren op de weg liepen, ik een konijn heb aangereden, mijn gemiddelde ging naar 80 km/u, ik niet durfde te stoppen om te plassen en in een spookstad heb moeten tanken. De volgende ochtend zat ik op het vliegveld, met een brok in m’n keel, zou ik expres het vliegtuig missen? Ik wou echt alles behalve weer naar huis.
Na 20 uur was ik weer in Nederland, waar lieve familie en vrienden mij opstonden te wachten. ’s Avonds ben ik meteen met mijn vriendinnen naar donderdag meppeldag geweest. Een plein vol met blanken, it scared the hell out of me.
Weer terug in Nederland, waar ik elke dag aan het werk ben, waar mensen op straat je zomaar voorbij lopen zonder wat te zeggen. Zuid Afrika ik mis je echt heel erg, je schoonheid & de fantastische mensen. Aan de andere kant ben ik heel gelukkig en blij dat ik weer bij iedereen ben, maar het saaie leven begint weer.
[b]Een nieuw avontuur[/b]
Sinds zondag woon ik in mijn studio in Amsterdam. Op een prachtige plaats, 4 hoog aan de gracht. M’n eerste week zit erop, stage bij Juice en mijn eerste week als Amsterdammer. Ik waardeer Amsterdam echt heel erg, er is altijd wat te doen en de eerste week was fantastisch!
[i]Met trots kijk ik terug op mijn avontuur in Zuid-Afrika en hoop ik binnenkort weer terug te kunnen, misschien wel voor langere tijd! You stole my heart! [/i]
[i]With Love, [/i]
[i]Jenniek[/i]
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley